ســــآربــــآלּ

3.توحید عملی

(برگرفته از کتاب"آثار اعتقاد به امام زمان(ع)" از دکتر هادی قندهاری انتشارات منیر)

اگرچه حداقل اسلام، اقرار زبانی به شهادتین است ولی ایمان به توحید، زمانی محقق می شود که فرد به قلب، خدا را پذیرفته خویش را مطیع فرمان او قرار دهد که لازمه ی این اعتقاد و تسلیم، ایمان به قرآن و نبوت پیامبر اکرم(ص) است. همچنین لازمه ی چنین ایمانی، اعتقاد به خلفایی است که خداوند برای پیامبر اکرم(ص) مشخص فرموده است. پس کسی که به نبوت پیامبر اکرم ایمان نمی آورد، نمی تواند خود را مطیع فرمان خدا معرفی نموده، یکتا پرستی در زندگانی او متجلی نخواهد بود. همچنین، کسی که به خلفاء راستین پیامبر ایمان نمی آورد،نمی تواند از اعتقاد به خدا و پیامبر دم زند که اگر او به خدا و پیامبر ایمان می داشت، به سخن خدا و رسول در اطاعت از اهل بیت(ع) توجه می نمود.

«ابوحمزه» از حضرت باقر(ع) در معنای معرفت خدا پرسید: امام(ع) معرفت خدا را اینگونه توصیف فرمودند:

«معرفت خدا عبارت است از تصدیق خدای بزرگ و قبول نبوت پیامبر اکرم(ص)، و اعتقاد به ولایت علی(ع) و پیروی از آن حضرت و از دیگر پیشوایان الهی(ع) و بیزاری از دشمنان آنان، خدا اینگونه شناخته می شود.(کافی 1/180 ح1)

در روایت دیگری از حضرت سیدالشهداء امام حسین(ع) پس از آنکه آن حضرت، هدف آفرینش را معرفت و عبادت خداوند معرفی فرمودند، فردی از آن حضرت درباره ی معنای معرفت خدا پرسید، امام فرموند:

«معرفت خدا عبارت است از معرفت مردم هر زمان، آن پیشوایی را که خدا اطاعت از او را بر آنها واجب ساخته است.(بحار 23/93 ح40)

بدین گونه، ائمه(ع)، خداشناس بودن را در معرفت و اطاعت از امام زمان(ع) دانسته اند.

در سفر تاریخی امام رضا(ع) از مدینه به طوس، به هنگام عبور از نیشابور، محدثین بزرگ اهل سنت، افسار قاطری که امام بر آن سوار بودند را گرفتند و امام را به حق پدرانشان سوگند دادند و تقاضا کردند که آن حضرت، روایتی از اجداد خود نقل فرماید. امام(ع) سر از کجاوه بیرون آوردند و به نقل از ایشان: امام کاظم(ع)،امام صادق(ع)،امام باقر(ع)،امام سجاد(ع)،امام حسین(ع)، امیرالمومنین واز پیامبر اکرم نقل کردند که خدای بزرگ فرمود:

«اعتقاد به توحید، دژ مستحکم من است پس کسی که در این دژ وارد شود(به توحید اعتقاد داشته باشد) از عذاب من در امان است»

هنگامیکه قافله امام حرکت کرد، آن حضرت، حدیثی را که نقل فرموده بودند اینگونه تفسیر کردند:

«اعتقاد به توحید شرایطی دارد و ایمان به ولایت من، از شرایط موحد بودن است.»(عیون اخبار الرضا جلد2 باب37 ح4 ص134)

از اینروست که در برخی روایات، منکران ولایت اهل بیت(ع) کافر و گمراه معرفی شده اند. زیرا که آنان حجتهای الهی را نپذیرفته اند.

بدین جهت خداوند، اکثریت معتقدین به خدا را مشرک دانسته می فرماید:

«بیشتر آنها به خدا ایمان نمی آورند بلکه شرک می ورزند.»(سوره یوسف/106)

این شرک، شرک در عبادت نبوده، شرک در اطاعت است.(کافی 2/397 ح4از امام صادق(ع)). لذا امام صادق(ع) فرمودند:

«مردم به معرفت ما و ارجاع مسائل به ما و تسلیم امور به ما امر شده اند.(پس) اگر روزه گرفته، نماز خوانده و به توحید شهادت دهند، ولی تصمیم بگیرند که کارها را به ما ارجاع ندهند به این جهت مشرک خواهند بود.»(کافی 2/398ح5)

حضرت باقر(ع) نیز فرمودند:

«خدای بزرگ، حضرت علی(ع) را نشانه ای میان خود و مخلوقاتش قرار داد، پس هر کس او را بشناسد مومن بوده و هرکه او را انکار کند کافر است و هر کس به مقام او جاهل باشد گمراه است. کسی که دیگری را در مقام او انگارد مشرک است و هر کس با ولایت او(به نزد خدا) آید به بهشت داخل شود.»(کافی 1/437 ح7)

در زیارت جامعه که منقول از امام هادی(ع) است و از معتبرترین زیارات می باشد، نیز می خوانیم:

«کسی که از شما اهل بیت پیروی کند جایگاه اوبهشت بوده، جایگاه مخالفین شما در آتش جهنم است. کسی که مقام شما را انکار کند کافر است، آنکس که با شما به جنگ بپردازد مشرک است و کسی که با شما مخالفت کند در پایین ترین درجات جهنم جای خواهد داشت.»

نظرات شما عزیزان: